همای چرخ تاز ای مرغ آزاد!

به پهنای تو می خواهم رسیدن

فضای بی کران را دوست دارم

همآن جا مست و بی پروا پریدن

به چشم آفتاب از بام گردون

زمین را ذرهٔ ناچیز دیدن

ز سوز آرزو در بزم خورشید

به قلب نوریان عشق آفریدن

شراب خوشهٔ پروین به ساغر

نوای زهرهٔ چنگی شنیدن

گهی با دختر مهتاب مستی

گهی استاره را در بر کشیدن

خوشا پرواز هستی
ز شور عشق و مستی
به این آزادگی در آسمان ها
زمین ما که رخشان اختری بود
بسی روشن تر از نور تمنا
چراغ خلوت استارگان بود
به سقف نیلگون قندیل زیبا
به ساز زهره می رقصید عمری
به دورش نوریان پروانه آسا
کنون سرد است و تاریک است و خاموش
ز توفان حوادث رفته از جا
دلش گور سیاه زندگانی است
تنش زندان شوم آرزوها
به جای نور در فانوس هستیش
همی رقصند اشباح من و ما
از آن در شعله مستیش
چنین در خاک پستیش
همی سوزد روان کهکشان ها
به دام آب و گل افتاده اکنون
نه دیگر نور چشم اختران است
بود ماتم سرای حق پرستان
مقام عشرت اهریمنان است
حصار آرزوی ناتوانان
اسیر قدرت زورآوران است
به دژخیمان شومش می گذارم
نه این جا مأمن آزادگان است
به سویت ره نما ای مرغ آزاد!
مرا در سر هوای آسمان است
من و تو هر دو آزادی پرستیم
مرا آن جا که هستی آشیان است
مپرس از من چه سان این جا اسیرم؟
عیان ما چه محتاج بیان است؟!
اگر زین جا پریدم
به پهنایت رسیدم
بپردازم برایت داستان ها
کابل ٢۰/۵/١۳۴١